وقتی فرزندان ما را تماشا می‌کنند، نه فقط به ما گوش می‌دهند

بسیاری از پدر و مادرها نگران آینده‌ی فرزندشان‌اند: می‌خواهند مودب باشد، راستگو باشد، منظم، مسئولیت‌پذیر و مهربان. اما گاهی فراموش می‌کنند که این ویژگی‌ها با تکرار و تذکر کلامی به دست نمی‌آید؛ بلکه با مشاهده‌ی مداوم رفتار والدین در خانه، شکل می‌گیرد.

وقتی پدر در برابر مشکلات آرام می‌ماند، کودک صبوری را یاد می‌گیرد. وقتی مادر با فروشنده با ادب برخورد می‌کند، کودک احترام را می‌فهمد. وقتی پدر و مادر در خانه با هم با محبت حرف می‌زنند، کودک عشق را از نزدیک تجربه می‌کند.
در مقابل، فریاد، توهین، بی‌تفاوتی یا دروغ، بیش از هر تذکر تربیتی، تأثیری منفی در روح کودک می‌گذارد؛ حتی اگر والدین هزار بار از او بخواهند که مودب، راستگو یا مهربان باشد.

رفتار والدین حتی روی عزت‌نفس کودک هم اثر مستقیم دارد. کودکی که مدام تحقیر، مقایسه یا سرزنش می‌شود، احساس بی‌ارزشی را با خود حمل می‌کند؛ اما کودکی که دیده می‌شود، شنیده می‌شود، و مورد احترام قرار می‌گیرد، با اعتمادبه‌نفس رشد می‌کند.

لازم نیست پدر و مادر کامل باشیم؛ کافی است صادق و آگاه باشیم. اگر اشتباه کردیم، با صداقت عذر بخواهیم. اگر عصبانی شدیم، بعد از آرام‌شدن توضیح بدهیم. فرزندان بیش از آن‌که نیاز به والدین بی‌نقص داشته باشند، نیاز به والدینی دارند که انسانی، قابل اعتماد و مهربان باشند.

فرزندان آینده‌ی جامعه‌اند. و آینده‌ی آن‌ها، تا حد زیادی، در آینه‌ی رفتار امروز ما شکل می‌گیرد.

نویسنده: مهسا باغفلکی