خبرنگاری؛ روایتِ عاشقانه‌ی حقیقت
- شناسه خبر: 4994
- تاریخ و زمان ارسال: ۱۶ مرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۹:۴۶
- نویسنده: زینب احمدیان
یادداشت رویداد کرمانشاه؛
نویسنده: میلاد ربیع زاده
خبرنگاری را نمی‌توان صرفاً یک شغل دانست. برای بسیاری از ما، این حرفه در نقطه‌ای از مسیر زندگی به یک علاقه‌ی عمیق و گاه غیرقابل توضیح تبدیل شده است؛ علاقه‌ای که شب و روز نمی‌شناسد، خستگی و فشار نمی‌شناسد و مهم‌تر از همه با هیچ متر و معیار مادی قابل سنجش نیست.
سال‌هایی که افتخار فعالیت در عرصه رسانه به ویژه رسانه‌های ورزشی را داشته‌ام، تجارت زیادی را بدست آوردم‌ام، از فرصت حضور در مهم‌ترین رویداد فوتبال جهان یعنی جام جهانی ۲۰۲۲ قطر گرفته تا جام ملت‌های ۲۰۱۹ و ۲۰۲۳ امارات و قطر که برایم خاطره‌ساز و به یادماندنی شدند.
در این مسیر بارها به چشم و دل دیدم که خبرنگاری تنها پوشش یک رویداد نیست، بلکه زیستن در لحظات ناب، ثبت اضطراب و امید و روایت احساسات جمعی ملت‌ها است.
فراموش‌نکردنی‌ترین لحظات حرفه‌ای‌ام را شاید به جرأت بتوانم بگویم در ورزشگاه احمد بن علی دوحه تجربه کردم، همان ورزشگاهی که تیم ملی فوتبال ایران در جام جهانی ۲۰۲۲ قطر یکی از دراماتیک‌ترین لحظات تاریخ ورزش ایران را مقابل تیم ملی فوتبال ولز رقم زد. ثانیه‌هایی پُر استرس و هیجان‌انگیز که من و همکاران‌ام در آن نه فقط یک راوی که عضوی از میلیون‌ها ایرانی شادمان بودیم با این تفاوت که باید شادی‌شان را بی‌درنگ و بی‌کم‌وکاست به تصویر می‌کشیدیم. آن لحظه‌ها، همان لحظه‌هایی هستند که خبرنگاری را از «شغل» به «زندگی» بدل می‌کنند.
وقتی در قطر هزاران ایرانی پرچم در دست با شور و اشتیاق وصف نشدنی کنار تیم ملی‌شان حاضر شدند، همبستگی عمیق ایرانیان را در دل یک رویداد ورزشی دیدم. در آن فضا من تنها یک خبرنگار نبودم بلکه شاهدی بودم بر یکپارچگی و وحدت ملی آنها که موظف به روایت آن با تمام دقت و صداقت بود.
خبرنگاری فضایی پُر فراز و نشیب است که همواره با چالش‌های متعدد، تلخی و شیرینی بی‌پایان، ناملایمات مستمر و … عجین شده است. با این وجود جوهره‌ای در دل رسانه قرار گرفته که آن را برای ما رسانه‌ای‌ها بدل به عشقی ماندگار کرده است؛ عشقی که هنوز هم با هر صدای سوت آغاز یا مواجهه با هر سوال بی‌پاسخی زنده نگاه داشته شده است.
۱۷ مرداد روز تجلیل از تلاش خاموش کسانی است که میان حقیقت و مردم پلی از آگاهی می‌سازند. کسانی که به عشق روایت، به امید روشنگری و به باور مسئولیت، همچنان می‌نویسند، می‌پرسند و می‌مانند تا روایت‌ها به درستی ماندگار شوند.
